Nisyan

Özne ve beden ilişkisi üzerinden iz sürersek, değisen ve yasamaya devam eden her uyumluluk öznesi aynı zamanda kendi maddesi (nesnesi) ile var olurken, uyumsuz olan mitselleşir.

Tarihsel beden, kadim topluluklardan yana bu gerilimin genetik kodlamasıdır. Beden bunun izlerini taşır.

Pınar Yeşilada’nın daha once ‘dört ayaklılık’ üzerinden ve DNA ismi ile tanımladığı ve göstermeye çalıştığı hayvan insan karakteri bu çatışmanın özne ve beden üzerindeki kalıtsal iz sürümüdür.

Çatışmanın hayvansallığını görünür kılmaktır. Bu soruyu sormak, aynı zamanda sorgulamak amacıyla yola çıkan sanatçı, tenimize kodlanmış vahşiliği deşifre etmektedir.

İnsanlığın bu durumunda vahşetin, bedel ödemenin, beden ödemeye döndüğü noktada, yani şiddetin dayanılmaz hale geldiği noktada ise, toplumsal refleks, ‘’unutmadır’’.

(Feyyaz Yaman, Pınar Yeşilada’nın ‘Nisyan’ isimli sergisi ile ilgili yazısından alıntı, Mayıs 2010)

DNA /Izler

DNA ust baslikli sergisinde seramik ve bronz eserleri ile Yesilada
bize yasadigimiz dunyanin tuhaf ve karanlik taraflarina yonelik bir
ayna olarak genetik hatalarin ve dis etkenlerin hayati nasil deforme ettigini yorucu imgelerle gosteriyor.
Insanin felakete, enkaza, basina gelmedikce kendi felaketi olarak
bakamamasi, insanin yikiminda kendi yikimini gorememesi, gorusunun
henuz organizmasinin ben merkezcil kosullanmalarinin bakisindan
yeterince kurtulamamis olmasinin sonucu olabilir. Insanin bu durumuyla ilgili olarak olumu hep baskalarinin olumu olarak bildigine, kendisini sonlu bir varlik olarak gormedigine,
yasamla iliskisinin temelde ondan bir kacis davranisi icinde
kurulduguna isaret edilmistir. Ve Sokrates’in ” Felsefe olume karsi bir provadir” sozu de, yasamla organik kosullanma icinden kurulan bu kacisa karsi bir yasam felsefesinin kendini ortaya koyusu degil midir?
Yesilada’nin insan suretinde bir bozgunu, enkazi cagiristiran
figurlerinin her seye karsin insanda ozgurluk, hayatiyet duygusu
uyandirmasi, sanki ”dunyaya ol ki ruhunu kazanasin…” diyen eski
sozun gizli anlamini acinlar gibidir. Buradaki tavir olumu ve yikimi yalnizca baskalarinda, kendi uzaginda gormeyen, kirilganligi
kendisinde ve baskalarinda gorup bilen duyarliligin yasam karsisindaki tutumudur. Pinar’in eserleri bizi bu duyarlilikla yeniden karsilastiriyor.

(Pınar Yeşilada’nın DNA/Izler başlıklı sergisi için Feyyaz Yaman’ın yazdığı yazıdan alıntı, Nisan 2007)